Badanie pozwala przy pomocy prostych narzędzi (stroiki, in. kamertony) sprecyzować rodzaj niedosłuchu zgłaszanego przez Pacjenta. Badanie jest nieinwazyjne i niebolesne. Do jego przeprowadzenia otoczenie powinno być ciche.

Badanie słuchu – próby stroikowe


Próba Webera

Wibrujący stroik o określonej częstotliwości umieszcza się w linii środka głowy, w kontakcie z kośćmi czaszki. Może to być szczyt głowy, nasada nosa (kości nosowe) lub siekacze. Wibracja kamertonu przez kości przenosi się jest do uszu. Pacjent określa, po której stronie głowy wyraźniej słyszy dźwięk.

próba webera 1
próba webera 2
próba webera 3

Próba Rinne’go


Wibrujący stroik o określonej częstotliwości umieszcza się na kości za małżowiną uszną (wyrostek sutkowy kości skroniowej). W momencie gdy Pacjent zgłosi, że już go nie słyszy, przemieszczamy kamerton przed małżowinę uszną. Jeśli Pacjent znów słyszy dźwięk – próba jest dodatnia. Jeśli dźwięk jest słyszalny dłużej na kości za uchem – próba jest ujemna.

Oba uszy badam osobno.

próba rinne'go 1

próba rinne'go 2

Interpretacja wyników


Oba badania wykonane razem pozwalają ze znaczną dokładnością ocenić, czy niedosłuch ma charakter przewodzeniowy, czy odbiorczy.

Niedosłuch przewodzeniowy występuje np. przy zatkaniu ucha korkiem woskowinowym lub w zapaleniu przewodu słuchowego zewnętrznego. W tym przypadku Pacjent w próbie Webera wskazuje lepsze słyszenie w chorym uchu, a próba Rinne’go jest dla tego ucha ujemna.

Niedosłuch odbiorczy oznacza uszkodzenie receptora (ślimaka) lub nerwu słuchowego.

W próbie Webera Pacjent wskaże, że ucho zdrowe słyszy lepiej, podczas gdy wynik próby Rinne’go w obu uszach będzie dodatni.

Połączenie obu prób stroikowych z badaniem otoskopowym pozwala na ustalenie postępowania – zabiegu usuwającego przyczynę niedosłuchu przewodzeniowego, leczenia operacyjnego lub konieczności wykonania dalszych badań audiologicznych.